Wat gebeurt hier nou?!

Omdat we gisteren met E. naar het WKZ moesten voor onderzoeken was ik er niet aan toegekomen om boodschappen te doen. Niet getreurd, vandaag een herkansing! Ik had nogal wat nodig en laadde de bakfiets lekker vol. Om de benen van de jongens te ontlasten besloot ik een andere weg naar huis te gaan, met minder hobbels, zodat niet alle boodschappen op de benen van de jongens terecht zou komen. Je moet er wat voor over hebben he?  ;-)
Dus fietste ik vanmorgen over een mooie geasfalteerd fietspad richting huis. Een vrouw en een jongen van een jaar of 10 komen me tegemoet. Ik kijk, volgens mij huilt de jongen..
Als ze net voor me zijn remt de vrouw plotseling. Ze pakt de schooltas van de jongen en smijt 'm tegen de muur en zegt: 'ik ben er klaar mee, ik ben er helemaal klaar mee met jou'!
Ze draait om en fietst hard weg...

De jongens bleek inderdaad te huilen en roept: 'mama, mama, mama, MAMA'

Ik was geschokt. Wat gebeurd hier!?

Een paar meter verder stop ik. De vrouw fietst voor me uit weg. De jongen fietst de andere kant op, mét tas, luid roepend: mama, mama, mama..'

En ik? Ik ga maar weer verder. Zowel de vrouw als de jongen zijn uit beeld. Ik hoor alleen nog maar: 'mama, mama, mama..'

Nu, als ik erover nadenk, krijg ik er nog steeds de kriebels van. Waarom werd de vrouw nou zo boos? Was de jongen vervelend, aan het zeuren? Ik weet natuurlijk niet wat er hiervoor gebeurde, maar vond het tijdstip wel vreemd. Half 10.. zo'n kind hoort toch op school te zitten? Of was hij schoolziek?

Al met al was het een vervelende ervaring en ik weet nog steeds niet met wie ik meer medelijden heb, de jongen of zijn moeder..

Reacties

  1. aahh wat moeilijk en wat zielig voor die jongen,maar ja je weet inderdaad niet wat er voor die tijd gebeurde en kinderen kunnen wel het bloed onder je nagels vandaan halen,maar dat ze echt helemaal weg fietste is toch wel heel hard

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gadverdamme, ik kan me goed voorstellen dat je hier een naar gevoel aan overhoudt. En juist omdat je niet weet wat er is gebeurd wordt het moeilijker om het los te laten.
    Probeer er niet teveel over in te zitten, je kunt het immers niet veranderen.

    Maar misschien kun je wel voor jezelf besluiten wat je de volgende keer in zo'n situatie zou doen: een van de twee aanhouden en vragen wat er aan de hand is, of je met je eigen zaken bemoeien.
    Misschien maakt het dat voor nu wat gemakkelijker.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat is echt niet leuk om mee te maken! Ook niet voor je kinderen, die erbij waren. Ik zou er buikpijn van krijgen!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Oei. Ik geloof dat ik ook aan het kereltje gevaagd had of je kon helpen. Anders speelt dat zo een hele dag door je hoofd hè. Hoe puberachtig mijn zoon ook kan zijn, maar om zo weg te fietsen kan ik niet over mijn hart verkrijgen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Oef....ik geloof dat ik dan toch het meeste te doen hebt met het kind...hoe vervelend hij misschien dan ook was.... Op die manier weggaan, sorry hoor, dat doe je als moeder toch niet?!
    Maar ja, jij ziet het en ja, wat moet je dan???? Ik kan me voorstellen dat het in je hoofd blijft spoken...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb je stukje wel 3x gelezen en steeds krijg ik er weer een naar gevoel bij. Ik zou op mijn beurt ook niet geweten hebben wat ik moest doen, maar zielig is het wél. En dan vooral dat die jongen om z'n moeder bleef roepen, terwijl ze de andere kant uitfietste,.. Wát hij dan ook verkeerd gedaan zou hebben, dit is zo'n typisch geval van afwijzing....brrr. Er kwam zo'n beeld in me op van een hond die geslagen wordt en dan toch weer terugkruipt naar z'n baas. Ik hoop maar dat ze er samen weer uitgekomen zijn met liefde en vertrouwen.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Experiment, cake in de broodbakmachine.

Tip: broodbakmix!