Afgelopen zaterdag ging manlief om 5 uur 's ochtends weg. Hij is met 22 jongeren van de kerk op werkvakantie naar Roemenië. Dus ben ik alleen thuis met de jongens. Gelukkig heb ik een lieve vriendin (haar man is ook mee naar Roemenië) die komt helpen met het eten 's avonds. Zondagavond belde m'n zusje: opa is vanmiddag overleden! Opa was al heel lang ziek, lag al maanden op bed, en eigenlijk was het ook maar de vraag of manlief wel kon gaan. Maar omdat opa steeds opkrabbelde is hij toch gegaan. Hij heeft nu z'n vlucht omgeboekt en hoopt morgenavond thuis te komen, ipv zaterdagavond. Het is heel vreemd hier. Ik heb m'n verdriet, en B. ook, op zijn manier. Maar toch moet je je gewone dagelijkse dingen doen. Ik moet kleding regelen voor de begrafenis, oppas voor de condoleance-avond en de begrafenis, ik wilde gisteren naar oma toe, dus moest ik oppas regelen, enz. Maandag was manlief ook nog jarig, maar doordat hij toch al in Roemenië zou zijn, zouden we het niet...