Gezinsleven

Afgelopen weken ben ik bezig geweest om allerlei zaken af te zeggen en makkelijker te maken. Ik stuurde de scanner + map terug naar GFK, en meldde me uiteraard ook af. Ik zei nóg meer mailings op. Ik verliet spaarprogramma's als euroclix en klezzer. Ik keek m'n hele facebooktijdlijn na, verwijderde zeker de helft van wat erop stond. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Waarom? Ik wil meer rust. Meer tijd voor dingen die er echt toe doen. En zo komt het ook dat ik, na jaren, stop met bloggen. Ik wil nog één blogje schrijven.. in D.V. juni '17, als onze baby geboren is. Misschien komt deze mededeling als een donderslag bij heldere hemel. Voor mij is dit een proces van minstens een jaar. Nadat ik minder anoniem ging schrijven en ik dus reacties kreeg van mensen 'uit de buurt' veranderde mijn manier van schrijven en daarbij ook de onderwerpen waarover ik wilde schrijven. Niet dat ik de mensen 'uit de buurt' de 'schuld' van deze stop wil geven, ik heb er...

Onze A. was vannacht al in de weer, hoesten, hoesten, hoesten... Vanmorgen besloot ik hem daarom ook thuis te houden vandaag. Niet dat hij heel ziek was hoor, maar van hoesten wordt je zo moe! En dat was wel aan z'n gezichtje te zien ook. Hij moest wel even mee naar school om z'n broers weg te brengen. Zo kon ik gelijk zijn eigen juf even melden dat hij vandaag niet zou komen. Juf had zelf ook zieke kinderen en zei dat A. er gisteren al zo moe uit zag en er weinig uit z'n vingers kwam. Dat klopte ook wel, hij wilde gisteren uit school zelfs niet meer tegen me praten en was lekker aan het spelen. Spelen en praten gaat blijkbaar niet samen, dus zei hij: 'ik praat nu even niet tegen u, mam'. Na school gingen we even een paar boodschappen doen. Toch wel erg gezellig hoor zo'n manneke mee. Bij de fruitafdeling vroeg hij op z'n allerliefst of hij een mooie groene appel uit mocht zoeken. Ach.. zolang het om een appel gaat.. Dus ja, A. zocht een appel uit. Snoep ...