Update.. zwangerschap!

Allereerst wil ik jullie hartelijk bedanken voor het warme welkom dat ik kreeg! Sjonge, ik bloos ervan!


Waar begin je met schrijven na 4 maanden stilte? Allereerst maar eens een update over de zwangerschap. Ik denk dat ik daar ook gelijk de meest gestelde vraag beantwoord: 'hoe gaat het met je?'.


Het begin van de zwangerschap begon uitstekend. Ik was niet misselijk en had genoeg energie. Langzaam werd de energie wat minder, maar dat bleek te kloppen, ik had wat vitamines tekort dus mocht wat pilletjes slikken. Prima!
Omdat ik al eens eerder zwangerschapsdiabetes gehad heb, moest ik 'suiker prikken'. En wat bleek: ook die was goed! Ergens wel een opluchting, want ik zat helemaal niet te wachten bezoekjes aan een diëtiste.


Uiteindelijk was ik 22 weken zwanger en kreeg ik last van m'n bekken. Niet alleen 'last', binnen twee dagen schoof ik voetje voor voetje door de kamer. Au! Ik belde de verloskundige en moest dezelfde dag nog naar een therapeut. Het bekken bleek behoorlijk scheef te staan en ik werd door haar behandeld. Ik had een behoorlijke baaldag, maar besloot het daarna bij die ene dag te laten en te kijken naar wat ik wel kon. Ik heb geleerd om hulp te vragen, want veel dingen kon ik niet meer zelf. Een stoel aanschuiven lukte bijvoorbeeld niet. Of een zware deur openen.. niet te doen! Ik leerde om bepaalde problemen zelf aan te pakken en niet te wachten tot er een oplossing aangedragen werd. Ik regelde een rolstoel, zodat ik toch de deur nog uit kon. Boodschappen werden (worden!) gedaan door AH. Was bleek ik prima op te kunnen vouwen als ik op de bank zat. En een la uitzoeken ging ook prima, als manlief de la even voor me op tafel zette. Van alle kanten kreeg ik hulp aangeboden. Ik hoefde maar te roepen en er werd vervoer voor de kinderen geregeld. Er werden ramen gezeemd en boven gestofzuigd. Ook de kinderen deden wat ze konden doen: hun bed afhalen, tafel dekken/afruimen, plinten schoonmaken en vooral heel veel heen en weer lopen. Ik ben ontzettend blij en dankbaar voor alle hulp die we kregen/krijgen!


Door de plotselinge pijn moest ik van de één op andere dag diverse werkzaamheden opzeggen. M'n poetsbaantje in de winkel, waar ik nog één keer heen zou gaan. Het oppaskindje, die tot half april zou komen. De diverse werkzaamheden op school. Schoonmaken in de kerk. Enz. Dat viel me zwaar. Binnen een paar dagen was m'n wereld zo groot als m'n huiskamer, en had ik het gevoel dat ik sommige dingen niet goed kon afsluiten. Maar ja, het is niet anders. Ook dat leerde ik.. zegeningen tellen, maar dan op een andere manier. Ook de kleine zegeningen ging ik zien, en de zegeningen die ik 'normaal' vond. Zo zie je maar dat een moeilijke tijd niet per se een slechte tijd hoeft te zijn, en dat, als je terug kijkt, je ook wel kunt zeggen: 'Dank U Heere, ik had dit nodig'!


De pijn is nu een stuk minder en inmiddels doe ik mijn eigen huishouden weer grotendeels zelf. Ook de kinderen breng ik zelf naar school. En een kleine boodschap is ook goed te doen. 's Middags rust ik een uur op de bank en haal de kinderen weer op. Ik geniet van de kleine dingen, een rondje Hema, een fluitende vogel op het schuurdak of een knipoog van de jongens. Nee.. het is geen slechte tijd!


De baby groeit goed. Een paar weken terug is een groeiecho gemaakt omdat de baby wel heel hard groeide. Uiteindelijk blijkt het kindje groter dan gemiddeld maar niet extreem groot. Passend bij ons, denk ik dan, ons kleinste kindje was 8 pond, de andere twee 9 pond. We genieten nog maar van de laatste 9 weken en werken hard door aan het babykamertje, dat nog niet klaar is. (Daarover later meer). D.V. half juni hoopt onze zoon/dochter geboren te worden!